قوله تعالى: بسْم الله الرحْمن الرحیم بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
«لا» نه چنانست که مشرکان و منکران بعث میگویند أقْسم بهذا الْبلد (۱) سوگند میخورم باین شهر مکه.
و أنْت حل بهذا الْبلد (۲) و تو دست در گشادهاى درین شهر.
و والد و ما ولد (۳) و بهر زاینده و زاده و نازاینده.
لقدْ خلقْنا الْإنْسان بیافریدیم مردم را فی کبد (۴) در رنج و سختى بر کار ایستاده.
أ یحْسب مىپندارد او أنْ لنْ یقْدر علیْه أحد (۵) که کس با او برنیاید.
یقول میگوید: أهْلکْت مالا لبدا (۶) در دشمنى محمد مال فراوان برهم نفقه کردم.
أ یحْسب أنْ لمْ یره أحد (۷) مىپندارد او که الله را نمىدید که نفقه میکرد.
أ لمْ نجْعلْ له عیْنیْن (۸) نه او را دو چشم بینا آفریدیم؟!
و لسانا و شفتیْن (۹) و زبانى گویا و دو لب؟
و هدیْناه النجْدیْن (۱۰) و راه نمودیم او را بدو راه؟
فلا اقْتحم الْعقبة (۱۱) نیز خویشتن را در آن عقبه نیفکنده است؟
و ما أدْراک ما الْعقبة (۱۲) و چه دانى تو که آن عقبه صراط چیست؟
فک رقبة (۱۳) سبب نجات از آن عقبه گشادن گردنى است.
أوْ إطْعام فی یوْم ذی مسْغبة (۱۴) یا طعام دادن در روزى با گرسنگى.
یتیما ذا مقْربة (۱۵) خاصه یتیمى که خویشاوند بود.
أوْ مسْکینا ذا متْربة (۱۶) یا درویشى که در خاک افتاده بود.
ثم کان من الذین آمنوا یا آنکه از گرویدگان بود و تواصوْا بالصبْر و یکدیگر را بشکیبایى اندرز مىکنند و تواصوْا بالْمرْحمة (۱۷) و یکدیگر را ببخشودن وصیت مىکنند.
أولئک أصْحاب الْمیْمنة (۱۸) ایشانند اصحاب راست دست با یمن و با برکت.
و الذین کفروا بآیاتنا و ایشان که کافر شدند بسخنان ما، همْ أصْحاب الْمشْأمة (۱۹) ایشانند اصحاب چپ دست بر خویشتن شوم
علیْهمْ نار موْصدة (۲۰) بر ایشان طبقى پوشیده و بسر فرا افکنده آتشى تافته.